Geçtiğimiz günlerde, otekisinema'nın başına kimsenin başına gelmesini istemeyeceğim, geleceğimiz adına kaygılarımın iyice artmasına sebep olan bir olay geldi. Srpski adlı filmin eleştirisi sansürlendi. Srpski (A Serbian Film) filminin ağır ve sınırlı sayıda bünyenin kaldırabileceği bir film olduğu aşikar ancak, yönetmeninden yorumcusuna kadar sanatçı, bir sanat eserinin yapımından eleştirisine kadar herhangi bir aşamada üstünde bir el olduğunu farkettiği an, orada sanat bitmiş demektir. Dikkat edin yorumcu da dedim, youmcular da sanatçı değil midir? Gördüğü ve yaşadığı olaylara eleştirel yaklaşabilen her şahıs sanatçıdır benim gözümde. Konuya dönecek olursak; Bu dünyada olan olmayan, yaşanan yaşanmayan ne varsa sanatın konusu olabilir, bu kimseyi alakadar edemez. Film vizyona girecek olursa yaş sınırı koyar, uyarırsınız olur biter. Ancak, filmi de geçtik bunu yorumlayan şahsın ağzını kapatırsanız şayet, bırak çağdaş medeniyeti bağnazlıktan ileri gidemezsiniz.
Öyle bir ülkede yaşar olduk ki, kitap olsun film yada sanatı ilgilendiren ne olursa olsun bir şekilde sansüre, en olmadı oto-sansüre uğrar oldu. Burada sanattan, özgür düşünceden bahsetmemiz gerekirken bir film eleştirisinin sansürlenmesini konuşur olduk. Bir devlet düşünün ki, hukuku adaleti bıraktım, düşünceleri, ağzımızdan çıkan harfleri sansürlüyor.
Peki ya sanat cephesi ne yapıyor? Daha doğrusu neler yapabiliyor? Gerici dediğimiz İran'da bile hükümetin baskıcı rejimlerine rağmen sanatçılar özgün bir tarz yaratılabilmiş durumda, biz de ise bu haksızlıklar eleştirileceğine, ideolojilere fazlasıyla yaslanılmakta, günümüzdeki tehlikeyi görmek ve tehlikeyi göstermektense insanların sürekli olarak geçmişe bakması sağlanıyor. 1950'li yıllardan bu yana her yıl yavaş yavaş geriye gitmeye başladık, televizyonlara radyolara renk geldi bizimkilerin beyinlerine halen renk gelebilmiş değil. Uyan Türkiye UYAN!
ARKANDAYIM 
0 yorum:
Yorum Gönder